அரபுப் புரட்சியும், இலங்கை அரசியல் இஸ்லாமும்

(தமிழர்களின் பார்வையில் இலங்கை முஸ்லிம்கள் மற்றும் அரபுப் புரட்சி எவ்வாறு நோக்கப்படுகிறது என்பதை வெளிக்காட்டுவதற்காக இக்கட்டுரையை பதிவிடுகிறோம்)

யமுனா ராஜேந்திரன்

gtn

இந்தியா, இலங்கை, வட அமெரிக்கா, பிரித்தானியா உள்ளிட்ட மேற்கத்திய நாடுகளில் இஸ்லாம் குறித்த விவாதங்கள் 'இஸ்லாமிய வெறுப்பு' மற்றும் 'பாதிக்கப்பட்ட இஸ்லாமிய மக்கள்' எனும் கருத்துக்கட்டுக்கள் அடிப்படையிலேயே பார்க்கப்படுகிறது. சமவேளையில் மேற்கிலிருந்து எழுதிக் கொண்டிருக்கும் தாரிக் ரமடான் போன்றவர்கள் மேற்கிலும் அமெரிக்காவிலும் வாழும் இஸ்லாமியர்கள் எவ்வாறு தாராளவாத அரசியல்-சந்தைப் பொருளாதார அமைப்புக்கும் இஸ்லாமிய வாழ்முறைக்கும் இணக்கத்தை ஏற்று வாழ்வது என்பது குறித்துப் பேசுகிறார்கள்.

எமது நாடுகளிலும் இத்தகைய கருத்துக்கட்டுக்களைச் சுற்றியே எமது விவாதங்களும் அமைகிறதேயல்லாது, இஸ்லாமிய அரசியலில் இருக்கும் 'பன்முகப் போக்குகள்' குறித்தும் அதனது இன்றைய செயல்வடிவமான 'அரபுப் புரட்சியின் பெறுபேறுகள்' குறித்தும் விவாதக்கட்டுக்கள் உருவாகவில்லை. இஸ்லாமிய சமூகங்களில் உள்ள அரச எதிர்ப்பாளர்கள், சிவில் சமூக அமைப்புக்கள், அறிவுஜீவிகள் போன்றவர்களின் பாத்திரம் குறித்து ஜியாவுதின் சர்தார் மற்றும் ஹமித் தபாஸி போன்றவர்கள் பேசிவருபவை எமது விவாதக்கட்டுக்குள் வருவதேயில்லை.

இலங்கையில் பேரினவாத இலங்கை அரசு, தமிழர் அரசியல், இலங்கை அரசியல் இஸ்லாம் எனும் இந்த முப்பரிமாண   அரசியலைப் பார்க்கிறபோது, இலங்கை அரசியல் இஸ்லாமினுள் அரபு நாடுகளில் தோன்றியிருப்பது போன்ற தாராளவாத-இடதுசாரி மற்றும் சிவில் சமூக அறிவுஜீவிகள் என்பவர்கள் இஸ்லாமிய அரசியலுக்குள் இன்றைய நிலையில் உருவாகவேயில்லை.

குறிப்பாக முள்ளிவாய்க்காலுக்குப் பின்னான தமிழர்களின் நிலைமையை இலங்கை அரசியல் இஸ்லாம் எவ்வாறு அணுகுகிறது என்பதனைப் பார்ப்பது பொருத்தமாக இருக்கும். விடுதலைப் புலிகளின் அதிகாரம் ஆட்சி செலுத்திய காலத்தில் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து பெருந்தொகையாக முஸ்லீம் மக்கள் வெளியேற்றப்பட்டது தமிழர்களின் நினைவுகளில் அவமானமாகக் கறையாகப் படிந்துபோயிருக்கிறது. இந்த அவமானத்திலிருந்தும் மனக்கறையிலிருந்தும் மீளமுடியாமை இன்றும் தொடருவதால் பேரினவாத அரசுக்கு எதிராக உருவாக வேண்டிய தமிழர்-முஸ்லீம் ஒற்றுமை அரசியலில் இலங்கை அரசியல் இஸ்லாமின் பாத்திரம் குறித்து தமிழ்-இஸ்லாமிய அறிவுஜீவிகள் மௌனம் காத்து வருகிறார்கள்.

தமிழ் அரசியல் கட்சிகள், தமிழ் அறிவுஜீவிகள், தமிழ் சிவில் சமூக அமைப்பின் பிரதிநிதிகள் யாழ்ப்பாண முஸ்லீம் மக்கள் வெளியேற்றம் குறித்த தமது வெளிப்படையான மன்னிப்புக் கோரலைத் தெளிவாக முன்வைத்து வருகிறார்கள். பின் முள்ளிவாய்க்கால் யதார்த்தம் என்பது புதியதொரு தமிழர்-முஸ்லீம் ஒற்றுமை அரசியலை அவாவி நிற்கிறது. கிழக்கு மாகாணத் தேர்தலின் பின் சாத்தியப்படுமானால் முஸ்லீம் தரப்பினருடன் ஆட்சியதிகாரத்தைப் பகிர்ந்துகொள்வதற்கான தமது விருப்பையும் தமிழ்தேசியக் கூட்டமைப்பு வெளியிட்டிருக்கிறது.

இலங்கை அரசியல் இஸ்லாம் என்பது அரபுப் புரட்சிகள் போன்று வெகுமக்கள் சார்பிலான அரசியலை முன்னெடுப்பதனை விடவும், அரசுக்கும் இராணுவ அதிகாரத்துக்கும் சார்பான அரசியலையே முன்னெடுக்கிறது. அரபுப் புரட்சிகளில் அரசியல் பிரதிநிதித்துவ உரிமைக்கும் அடிப்படை மனித உரிமைகளுக்கும் ஆன போராட்டம் என்பது முக்கியமான பாத்திரம் வகிக்கிறது. துரதிருஷ்டவசமாக இலங்கை அரசினால் 40,000 வெகுமக்கள் கொல்லப்பட்டார்கள் என உலக அமைப்புக்கள் சொல்லும் போதும் இலங்கையின் நீதி அமைச்சரான ரவூப் ஹக்கீம் இலங்கைச் ஜனபாதிபதியின் கீழ் அரசாங்கத்தில்  தாம் நீதியமைச்சராக இருப்பது என்பதும் ஏனைய முஸ்லீம் அமைச்சர்கள் ஜனாதிபதியின் ஆட்சியின் கீழ் அமைச்சர்களாக வீற்றிருப்பது என்பதும் தமக்குப் பெருமையளிக்கிறது என்கின்றனர்.

ஓரு புறம் தமது கூட்டுக் குற்றவுணர்விலிருந்து மீண்டு வந்து உறவுக்குக் கைகொடுக்கும் தமிழர்தரப்பு அரசியல். மறுபுறம் அவர்களது துயர்களை முற்றிலும் மறுத்த அரசு சார்பு இஸ்லாமிய அரசியல். இந்த அரசு சார்பு அரசியல் இலங்கை இஸ்லாமிய மக்களுக்கான அடிப்படை உரிமைகளைக் கூட நிலைநாட்ட முடியாத அளவு அரசியல் இஸ்லாமை நகர்த்துகிறது.

அரசியல் இஸ்லாம் என்பது எப்பொதுமே இஸ்லாமிய சமூகத்திலுள்ள வணிக வர்க்கத்தின் சந்தைப் போருளதார அரசியலையும், முதலாளித்துவப் பொருளாதாரச் சார்பு அரசியல் நலன்களையுமே பிரதிநிதித்துப்படுத்துகிறது என்பதனை மாக்சிம் ரோடின்சன் போன்ற அரபு அரசியல் ஆய்வாளர்கள் முதல் சமிர் அமின் வரையிலான அரபு மார்க்சியர்கள் வரை சொல்லிவருகிறார்கள்.

இலங்கையில் இஸ்லாமிய மதத்தலங்கள் பெரும்பான்மை சிங்களப் பேரினவாதிகளின் தாக்குதலுக்கும் அச்சுறுத்தலுக்கும் உள்ளாகின்றன. பேரினவாத அரசு இதற்கு எதிரான திட்டவட்டமான எந்த அரசியலையும் முன்வைக்காத சூழலில், இலங்கை முஸ்லீம்களின் வணிக வர்க்கத்தின் அரசியல் நலன்களே அரச ஆதரவாகத் தொடர்கிறது. இச்சூழலில் இலங்கை அரசியல் இஸ்லாமின் பிற்போக்கு அரசியல் குறித்த விமர்சனங்களை அந்த சமூகத்தின் அறிவுஜீவிகள் வெளிப்படையாக முன்வைக்க வேண்டிய சூழல் உருவாகிவருகிறது.

தமது அரச ஆதரவைத் தக்க வைப்பதன் மூலம் தமது அரசியல் நலன்களைத் தக்கவைக்கும் பொருட்டு, நடைமுறை ஆதாரங்கள் எதனையும் முன்வைக்கமுடியாத தமிழர் எதிரப்பு அரசியல் பிறிதொரு பகுதி அரசியல் இஸ்லாமினால் முன்வைக்கப்படுகிறது. அமைச்சர் ரிசாத் பத்யுதின் இதனைப் பிரதிநிதித்துவம் செய்கிறார்.

மீள் குடியேற்றத்தை முழுமையாகத் தமது கையில் வைத்திருக்கிற அரசின் பிரதிநிதியான அவர் இஸ்லாமிய மக்களின் மீள் குடியேற்றத்துக்குத் தடையாக இருப்பதாக ஒரு புனையப்பட்ட, இல்லாத விடுதலைப் புலிகள் எதிர்ப்பு அரசியலை முன்வைக்கிறார். மன்னார் ஆயர், ரிசாத் பத்யுதின், மீள் குடியேற்றம் தொடர்பாக நடந்து வருகிற விவாதங்களில் எந்தவிதமான ஆதாரங்களையோ அல்ல புள்ளிவிவரங்களையோ அவர் முன்வைப்பதில்லை.

தமது வாழ்வாதாரங்களை இழந்துபட்ட, படுகொலைக்கு ஆளான தமிழ் சமூகத்தின் பாடுகளை முற்றிலும் புறக்கணித்து, புனைவான தமிழர் எதிர்ப்பு அரசியலை, அரசு ஆதரவு அரசியலை முன்னெடுக்கும் இந்த வகை அரசியல் இஸ்லாமின் செயல்திட்டத்தினால் தமிழர்-முஸ்லீம் ஒற்றுமை சாத்தியமாகப்போவதில்லை.

மீளவும் நாம் அரபுப் புரட்சிகளின் சமகால நிலைமைகளுக்குத் திரும்புவோம். அரபு வெகுமக்கள் எந்த எதேச்சாதிகார அமைப்புக்களை எதிர்த்துப் போராடினார்களோ, எந்த இராணுவ சர்வாதிகாரத்தை எதிர்த்துத் தமது சிவில் சமூக உரிமைகளுக்காகப் போராடினார்களோ அதே ஒடுக்குமுறையாளர்களுடன் சமரசம் செய்து கொண்டிக்கிற அரசியல் இஸ்லாமை நாம் அங்கு காண்கிறோம். தமது ராணுவத்துக்குத் தொடர்ந்து  அமெரிக்க நிதியுதவியைக் கோருகிற, பாலஸ்தீனத்துக்கு எதிரான கேம்ப் டேவிட் உடன்படிக்கையை நிலைநாட்டுகிற அரசியல் இஸ்லாமிய அரசை நாம் எகிப்தில் காண்கிறோம்.

சமவேளையில், தமது ஜனநாயக உரிமைகளுக்காகத் தொடர்ந்து  போராடுகிற இஸ்லாமிய சிவில் சமூக அமைப்புக்களையும் அறிவுஜீவிகளையும் நாம் அங்கு காண்கிறோம். இதுவே இஸ்லாமுக்குள் இருக்கிற பன்மைத்துவப் போக்குகள்.

விடுதலைப் புலிகளின் யாழ் முஸ்லீம் மக்களின் வெளியேற்றத்துக்கு எதிரான மிகப்பெரும் தமிழ் அறிவுஜீவிகளின் குரல் அன்றும் இருந்தது. இன்றும் கூட தமிழ் சிவில் சமூக அமைப்புக்களின் பிரதிநிதிகள் வலிமையாகத் தமது குரல்களை ஒலித்து வருகிறார்கள். தமிழர் அரசியல் பிரதிநிதிகளான தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பும் இன்று வெளிப்படையாக ஒற்றுமைக் கரத்தை நீட்டியிருக்கிறது.

பின் முள்ளிவாய்க்கால் யதார்த்தம் என்பது இலங்கையின் ஒடுக்கப்பட்ட இனங்களுக்கு இடையில் ஒற்றுமை அரசியலைக் கோரிநிற்கிறது. தமிழர்கள் முஸ்லீம்களின் மீதான பேரினவாத அரசின் தாக்குதல்கள் வெளிப்படையான யதார்த்தமாக இருக்கிறது. தமிழ் சிவில் சமூகமும் அதனது கலைஞர்களும் அறிவுஜீவிகளும் என்றும் முஸ்லீம் மக்களுக்கு எதிரான தமிழர் அரசியலின் தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டி வந்திருக்கிறார்கள். வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன் மற்றும் சேரன் போன்றவர்கள் இவ்வாறு குரல் கொடுத்து வந்திருக்கிறார்கள்.

அரபுப் புரட்சியின் பெறுபேறு போல இஸ்லாமிய சமூகத்தின் கலைஞர்களும் அறிவுஜீவிகளும் சிவில் சமூக அமைப்புக்களும் தமது அரசியல் தலைமைகளின் தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டும் போது இலங்கை இஸ்லாமிய அரசியலினுள்ளும் பன்முகப் போக்குகள் தோன்றும் என எதிர்பார்க்கலாம். அது அதிகார அமைப்புக்களையும் இனங்கண்டு வெகுமக்கள் எழுச்சிகளின் மூலம் தமது அடிப்படை உரிமைகளை நிலைநாட்டும் என்பது அரபுப்புரட்சி இந்த உலகத்திற்குத் தந்திருக்கும் நம்பிக்கை.