மூச்சுத் திணரும் விளக்குகள்

(யாழ் முஸ்லிம் வலைத்தளம் நடத்திய கவிதைப் போட்டியில் ஆறுதல் பரிசு பெற்ற கவிதைகளில் இதுவும் ஒன்று)

எம்.என்.எம்.பாயிக்
பஸ்ரா - ஈராக்

வருடங்கள் ஆயிரம் கடந்து போனாலும் 

நாம் வடித்த கண்ணீர்த்துளிகள் மட்டும்
கறைகளாய் படிந்து கிடக்கின்றன ....................
கடந்து வந்த மணற் சுவடுகள்....   
அழிந்து போனாலும் ......
ஆராது எம் மனச்சுவடுகள் .......

கூலாங்கட்களை பொரிக்கித்திரிந்த பிஞ்சுக்கைகளில்
உயிர் பிரிந்த தாயின் உடல் ..
பள்ளி வாசல் பாங்கொளி கேட்ட மண்ணில்
எங்கும் மரண வலிச்சத்தம் ...

வர்ணங்கள் பூசி அழகு பார்த்த வீட்டுச்சுவர்கள்
 எங்கும் இரத்தக்கறைகள் ....
அருவிகளின் ஓசையும் குருவிகளின் பாசையும்
கேட்ட காதுகள் எங்கும் வெடிச்சத்தங்களும்,மரண ஓலங்களும்
எம் வாழ்க்கையை பிய்த்தெறிந்து விட்டது .

பொத்திப்பொத்தி பாதுகாத்த சொத்துக்களை
விட்டு விட்டு உயிருக்காய் ஓடும் மக்கள் கூட்டம்.......
பிஞ்சுக் குழந்தைகளும் ,கர்ப்பிணித் தாய் மார்களும்
 கதறிய படி ஓடும் அந்த நினைவுகள்
கசக்கி பிழிகின்றது என் இதயத்தை.

முற்றத்து ஒற்றை பனை மரமும்
சாலை ஓர கொன்றை மரங்களும் .....
தளிர் விட்டல மனமின்றி காய்ந்து
சறுகாய் போனது.

அநாதரவாய் முகாம்களில் தள்ளப்பட்ட நாம்
விடியலின் பாதையை நோக்கி வாசலோரம் காத்திரிக்கிரோம் ....
ஆறாத வடுக்களாய் நெஞ்சைப் புண்பட வைத்த அந்த மரணயாத்திரை  
 நினைக்கையில் சுக்கு நூறாகும் என் இதயம்.

யுத்த போராட்டம் முடிந்து பலவருடமான போதிலும் .....
நம் வாழ்க்கை போராட்டம் மட்டும் தலை விரித்தாடுகின்றது .
அன்று தற்காலிகமாய் அமைக்கப்பட்ட கூடாரங்களே .....
இன்றும் எம் நிரந்தர வீடுகள் .

எம் வீட்டு அடுப்பு எரிகிறதோ இல்லையோ ...
அடிக்கும் வெயிலில் எரிகிறது எம் வீட்டு ஓலை கூரை
குடிநீர் இன்றி நாவரண்டு போனாலும் கொட்டும் மழை இரவில்
கரைகின்றது எம் வீட்டு மண் சுவர்கள் .

மூச்சுத்திணறும் விளக்கும் ,
ஓலை ஈர்க்குகளுக்கு இடையில்
 தெரியும் நிலவொளியும் தான் எம் வீட்டு மின்குமிழ்கள்.

முகாம்களின் முகடுகளை அன்னார்ந்து பார்த்த படி
         '' தொலைத்த நம் வாழ்க்கை என்றுதான் கிடைக்குமோ ? "
என்ற பெருமூச்சுடன் .......
                                                                         "இவள்".